İhmalpaşa

br />
Binnaz Toprak: Ağlayarak kız kardeşimle konuşuyorum

Haydarpaşa Garı yanıyor. Yangını televizyonda ağlayarak izliyorum. Bu ‘ağlama’ sözü üzüntümü belli etmek için kullandığım soyut bir kelime değil. Gerçekten ağlıyorum. Telefona sarılıp kız kardeşimi arıyorum. O da ağlamaklı. Titreyen bir sesle, “Orada ne çok hatıramız var, ben ara sıra sırf garı ziyaret etmek için giderdim” diyor.
 
Televizyona Ankara’dan bağlanan Ulaştırma Bakanlığı Müsteşarı, “Can kaybı olmaması sevindirici” diye beyanat veriyor. Oysa can kaybı var. Binlerce İstanbullu için, Haydarpaşa Garı canlı bir varlık. Her canlı gibi, onun da yaşamışlığı, hafızasında gizli hatıraları var. O gar, yıllarca, trenler düdüklerini öttürdüğünde birbirinden ayrı düşecek, arkasından mendiller sallanacak nice sevgilinin, karı-kocanın, babalarından ayrılacak çocukların, askere gidecek delikanlıların, yataklı vagonlara şık bavullarıyla yerleşecek zenginlerin, çıkınlara sarılı nevaleleriyle koşuşturan üçüncü sınıf yolcularının, Anadolu’ya tayini çıkmış memur ailelerinin duygularına tanıklık etmiş.

Anadolu’dan gelenlerin yüklerini, önünde demir atmış vapurlara taşımış. Milyonlarca İstanbullunun Anadolu yakasından öbür kıyıya geçebilmelerine yol vermiş. 1940’lı yıllarda tatil için geldiğimiz İstanbul’dan dönüşte bizi ailesi edinmiş Karabaş’ın trenin arkasından dakikalarca koştuğunu belki hâlâ anımsıyordur.
 
1953’te yatılı okula teslim edildikten sonra ağlayarak ona veda edişime hüzünlenen babamın, kızını taa yaza kadar göremeyeceğini düşünerek trene doğru başı öne eğik yürüyüşünü eminim unutmamıştır. Erzincan’dan İstanbul’a dört günlük yolculuğumuz boyunca trenin camından başımızı uzatıp, dumanından kömüre dönmüş suratlarımızla seni görünce nasıl da sevindiğimizi hatırladın mı Haydarpaşa Garı?

Haydarpaşa Garı neyse ki ölmedi. Ama feci yaralandı. Yaralarını sarmak için tarih bilmez müteahhitlerin eline düşerse, İstanbul surları gibi tiyatro seti olmaya namzet. Asıl o zaman ölecek. Sümela Manastırı misali, binlerce yıl önce o sarp kayalıklara nasıl çıkıp da inşa ettiklerine şaşırıp kaldığınız Tanrı’ya adanmış bir yapının, Kültür Bakanlığı’nın vurdumduymazlığına kurban edilip eski taşlarının üstüne yapıştırılmış Ytong’larla apartmana dönüştürülmesinin tekrarını önleyeceğiz.

Her musibette bir hayır vardır derler ya. Bu yangın da umarım bir hayra vesile olur, İstanbullular garlarına sahip çıkarlar. Rant peşinde koşan müteşebbislere sesleniyorum: Hardarpaşa’yı rahat bırakın. Orayı otel, motel yaptırtmayacağız. Bu şehrin hafızasını peynir ekmek gibi harcatmayacağız. İzin vermeyeceğiz buna.