|
“..Yerel seçimlerde ‘mimar aday rekoru’ kırılıyor.
Meclis üyelikleriyle birlikte 500’ü aşkın mimardan 77’si belediye başkanlığına
aday...” Bu anımsatmayla başlayan 25 Mart’taki yazımda belediye
başkan adaylarını tanıtarak demiştim ki: “Bakalım seçimden sonra ‘kazanan
mimarlar’ listesinde kimler yer alacak?..”
Sonuçlara bakılırsa halkımızın kent yönetiminde mimarlığa önem verdiği
söylenemez. Genelde “parti”leri beğenilenlerin dışında, sadece ‘mimar
olma’larından ötürü oy alan pek yok... Bu durum aslında sağlıksız da sayılmaz;
çünkü özellikle “imar düzeni” örnek gösterilen dünya kentleri, mimar başkanların
değil, kültüre, sanata ve planlı yapılaşmaya değer veren yöneticilerin
eseri…
Bizde ise kimlerin tercih edildiğini “kentlerimizin hali” yeterince gösterse
bile, kazanan ya da kazanmayan mimarların durumları, üzerinde durmaya
değer..
Genel görünüm...
Örneğin Çanakkale’nin Çan ilçesinde CHP’den üç dönemdir
başkan olan Ali Sarıbaş bu kez seçilemedi. Demek ki “sevilen
mimar” olunsa bile, “kuşaktan kuşağa başkanlık” yıpratıcı olabiliyor. Nitekim
Bodrum’da ise yine CHP’li mimar Mazlum Ağan’ın
yeniden seçilememesi, mesleğini yeterince kanıtlayamadığını gösteriyor.
Gelibolu’da, CHP’li mimar Mustafa
Özacar’ın, özellikle “Milli Park”ın Dünya “Barış Parkı” olması
projesini sahiplenmesi; İzmir’in Narlıdere ilçesine CHP’den
başkan seçilen Abdül Batur’un da bu bölgedeki planlama
karmaşasına çözüm bulması bekleniyor...
Isparta, MHP’li mimar Yusuf Ziya
Günaydın’a, Uşak da aynı partiden mimar Ali
Erdoğan’a emanet..
Diyarbakır’da ise AKP adayı Kudbettin Arzu
kaybetti ama “meslektaş”ı olan eski oda başkanı Ahmet Cengiz
DTP’den Çınar’a başkan seçildi. Samsun’un
Atakum ilçesinde CHP’li Metin Burma AKP’li
meslektaşı Adem Bektaş’tan daha fazla oy alarak “mimarlar arası
yarış”ın da galibi oldu. Aynı ilin Tekkeköy’ünde ise DSP’li
mimar Hayati Tekin seçildi.
Tokat’ın Almus’unda Hüseyin Arıkan,
Erzurum’un Yakutiye’sinde Ali Korkut,
İstanbul’un Şile’sinde de Can Tabakoğlu
AKP’nin mimar belediye başkanları arasına katıldılar. Mardin’in
Ömerli’sinde ise eski oda temsilcisi CHP’li Yılmaz
Altındağ, sadece belediye başkanı seçilmekle kalmadı, Güneydoğu’daki
DTP-AKP egemenliğine karşı partisinin yegâne temsilcisi de oldu.
Bursa’da AKP’nin “mutlaka ele geçirme” listesinde yer alan Nilüfer
ilçesinde “çağdaş mimar” tanıtımıyla oy istediği Zeliha
Maldaer, halkın beğendiği CHP’li yerel yönetim karşısında başarılı
olamadı. Benzer şekilde Osmangazi’de ise MHP adayı olarak
yarışa giren eski belediye başkanlarından mimar Basri Sönmez’in
oyları AKP’yi geriletmeye yetmedi.
Büyükşehirlerden sadece İstanbul’da AKP’li Kadir Topbaş’ın
özellikle “imarsız ve kaçak yapılaşma bölgeleri”nden büyük oy desteğiyle
koltuğunu koruması ise ‘mimar’ olarak kolay savunamayacağı bir siyasal ilişkiyi
sergiliyor.
Buna karşın Beşiktaş’ta CHP’li mimar İsmail
Ünal’ın yeniden kazanması; Kadıköy’de ise AKP’nin
“liberal” ve “iddialı” adayı mimar Sinan Genim’in CHP
karşısında hüsrana uğraması, her iki ilçede “yasadışı imara dayalı siyasal
örgütlenme”nin hemen hiç olmamasının ürünü...
Ve İskenderun dersi...
Mimarlar arasında yerel seçimlerin özel önem kazandığı bir ilçe de
İskenderun’du. Çünkü “muhafazakâr” belediye başkanı, rant
amaçlı imar oyunlarına karşı çıkan mimarlara “terör” estiriyor; hatta mimarlık
yapmalarını bile engelliyordu. Demokrasi adına 15 yıldır süren bu “yerel
kral”lık, seçimi CHP’nin kazanmasıyla biterken kenti aynı “krala karşı
savunduğu” için inşaatları mühürlenen, ağır cezalar verilen, hatta silahlı
saldırıya uğrayan mimar Ercüment Kimyon’un belediye meclisine
seçilmesi de “mutlu son” olarak ilan edildi...
|
