“..Yerel seçimlerde ‘mimar aday rekoru’ kırılıyor. Meclis üyelikleriyle birlikte 500’ü aşkın mimardan 77’si belediye başkanlığına aday...” Bu anımsatmayla başlayan 25 Mart’taki yazımda belediye başkan adaylarını tanıtarak demiştim ki: “Bakalım seçimden sonra ‘kazanan mimarlar’ listesinde kimler yer alacak?..”
Sonuçlara bakılırsa halkımızın kent yönetiminde mimarlığa önem verdiği söylenemez. Genelde “parti”leri beğenilenlerin dışında, sadece ‘mimar olma’larından ötürü oy alan pek yok... Bu durum aslında sağlıksız da sayılmaz; çünkü özellikle “imar düzeni” örnek gösterilen dünya kentleri, mimar başkanların değil, kültüre, sanata ve planlı yapılaşmaya değer veren yöneticilerin eseri…
Bizde ise kimlerin tercih edildiğini “kentlerimizin hali” yeterince gösterse bile, kazanan ya da kazanmayan mimarların durumları, üzerinde durmaya değer..
Genel görünüm...
Örneğin Çanakkale’nin Çan ilçesinde CHP’den üç dönemdir başkan olan Ali Sarıbaş bu kez seçilemedi. Demek ki “sevilen mimar” olunsa bile, “kuşaktan kuşağa başkanlık” yıpratıcı olabiliyor. Nitekim Bodrum’da ise yine CHP’li mimar Mazlum Ağan’ın yeniden seçilememesi, mesleğini yeterince kanıtlayamadığını gösteriyor.
Gelibolu’da, CHP’li mimar Mustafa Özacar’ın, özellikle “Milli Park”ın Dünya “Barış Parkı” olması projesini sahiplenmesi; İzmir’in Narlıdere ilçesine CHP’den başkan seçilen Abdül Batur’un da bu bölgedeki planlama karmaşasına çözüm bulması bekleniyor...
Isparta, MHP’li mimar Yusuf Ziya Günaydın’a, Uşak da aynı partiden mimar Ali Erdoğan’a emanet..
Diyarbakır’da ise AKP adayı Kudbettin Arzu kaybetti ama “meslektaş”ı olan eski oda başkanı Ahmet Cengiz DTP’den Çınar’a başkan seçildi. Samsun’un Atakum ilçesinde CHP’li Metin Burma AKP’li meslektaşı Adem Bektaş’tan daha fazla oy alarak “mimarlar arası yarış”ın da galibi oldu. Aynı ilin Tekkeköy’ünde ise DSP’li mimar Hayati Tekin seçildi.
Tokat’ın Almus’unda Hüseyin Arıkan, Erzurum’un Yakutiye’sinde Ali Korkut, İstanbul’un Şile’sinde de Can Tabakoğlu AKP’nin mimar belediye başkanları arasına katıldılar. Mardin’in Ömerli’sinde ise eski oda temsilcisi CHP’li Yılmaz Altındağ, sadece belediye başkanı seçilmekle kalmadı, Güneydoğu’daki DTP-AKP egemenliğine karşı partisinin yegâne temsilcisi de oldu.
Bursa’da AKP’nin “mutlaka ele geçirme” listesinde yer alan Nilüfer ilçesinde “çağdaş mimar” tanıtımıyla oy istediği Zeliha Maldaer, halkın beğendiği CHP’li yerel yönetim karşısında başarılı olamadı. Benzer şekilde Osmangazi’de ise MHP adayı olarak yarışa giren eski belediye başkanlarından mimar Basri Sönmez’in oyları AKP’yi geriletmeye yetmedi.
Büyükşehirlerden sadece İstanbul’da AKP’li Kadir Topbaş’ın özellikle “imarsız ve kaçak yapılaşma bölgeleri”nden büyük oy desteğiyle koltuğunu koruması ise ‘mimar’ olarak kolay savunamayacağı bir siyasal ilişkiyi sergiliyor.
Buna karşın Beşiktaş’ta CHP’li mimar İsmail Ünal’ın yeniden kazanması; Kadıköy’de ise AKP’nin “liberal” ve “iddialı” adayı mimar Sinan Genim’in CHP karşısında hüsrana uğraması, her iki ilçede “yasadışı imara dayalı siyasal örgütlenme”nin hemen hiç olmamasının ürünü...
Ve İskenderun dersi...
Mimarlar arasında yerel seçimlerin özel önem kazandığı bir ilçe de İskenderun’du. Çünkü “muhafazakâr” belediye başkanı, rant amaçlı imar oyunlarına karşı çıkan mimarlara “terör” estiriyor; hatta mimarlık yapmalarını bile engelliyordu. Demokrasi adına 15 yıldır süren bu “yerel kral”lık, seçimi CHP’nin kazanmasıyla biterken kenti aynı “krala karşı savunduğu” için inşaatları mühürlenen, ağır cezalar verilen, hatta silahlı saldırıya uğrayan mimar Ercüment Kimyon’un belediye meclisine seçilmesi de “mutlu son” olarak ilan edildi...