Yerel Seçimde Genel Seçim Havası Esiyor, Siyaset 'Mahalle'ye Geri Döndü

BR> 
Yerel yönetimde ayrışma

1980'lerden itibaren farklılaşmaya başlayan belediye başkanı, belediye meclisi üyeleri, yerel seçimlerin partiler üstü yapısını anlamak için iyi bir örnek oluşturuyor. Örsan Akbulut'un yerel seçimler üzerine yaptığı çalışmasında belirttiği üzere 1989 yerel seçimlerine gelinceye kadar, yapılan tüm yerel seçimlerde, yerel seçim türlerinin hepsinde yani belediye başkanlığı, belediye meclisi üyeliği, il genel meclisi üyeliği ve 1980 sonrasında da büyükşehir belediye başkanlığı seçimlerinde, siyasal partiler benzer oylar aldı. 1989 yerel seçimlerinden sonra ise genel olarak, belediye meclisi-belediye başkanlığı ile il genel meclisi üyeliği seçimlerinde oy farklılaşması görülüyor. Örneğin DSP, 1989 seçimlerinde belediye meclisi üyeliği ve belediye başkanlığı seçimlerinde yüzde 17 ve yüzde 16'lık bir oy oranı elde etmişken il genel meclisi üyeliği seçimlerinde yüzde 20'lik bir oy oranı elde etmişti.
 
Tüm bunlar artık yerel seçimlerin, genel seçimlerin tahakkümünden kurtulduğu, bununla birlikte nispeten siyasetsizleştiği bir dönemi işaret ediyordu. Ancak 29 Mart seçimleri için aynı öngörüde bulunmak biraz güç. Çünkü 2009 yerel seçimleri adeta siyasetin mahalleye geri dönmesi anlamına geliyor. Parti liderlerinin miting meydanlarındaki yüksek sesi, yerel adayların demeçlerini bastırırken 29 Mart, projeler yerine liderlerin karşılıklı ithamlarının yarıştığı bir yerel seçim olarak siyasal tarihteki yerini almaya hazırlanıyor.
 
Peki 29 Mart seçimleri neden bu derece önemli bir farklılık gösteriyor? Bu konuda genel kanı 2007'deki genel seçimlerden oyunu artırarak çıkan AK Parti'nin, kapatma davasının ardından içine girdiği süreçte 29 Mart'ı bir meşruiyet sınavı olarak görmesi. Buna göre genel seçimlerin üzerinde bir oy alması durumunda AK Parti bütün ithamlardan "kurtularak" Türkiye'nin tek merkez partisi olduğu iddiasını kanıtlayacak. Tabii bu sonuç zarfında Türkiye'de "hâkim parti" sistemine geçilmesi gibi ihtimal de konuşuluyor.
 
Yerel seçimlere genelin bu denli hâkim olmasının ardında, kapatma davası süreciyle birlikte işleyen Ergenekon soruşturmasının etkisinin de rol oynadığı düşünülebilir. Türkiye bir yanda yargının siyasallaşması tartışmalarını yaparken, mevcut siyasi atmosferin de toplumsal ayrışmayı körüklediği gözleniyor. AK Parti ve DTP arasındaki Kürt kimliğine yönelik siyasetin kızışması ve TRT 6 gibi adımlar, genel siyasetin yerel seçimlerdeki tahakküm nedenleri arasında gösterilebilir. Tabii liderlerin yerel seçimi, genel siyasetin çizgisine taşımaya yönelik bilinçli tercihlerinin yanında küresel krizin "ekonomik" sonuçlarının da bu anlamda etkili olduğunu düşünmek mümkün.