|
Üç arkadaş, plazaların arasında kendince dik durmaya çalışan üç katlı bir
gecekondunun önünde oturmuş çaylarını yudumluyor. Yüzlerinde Boğaz manzarasına
dalıp gitmiş bir insan görüntüsü var! Bir yudum çay içip tekrar etrafa dikkat
kesiliyorlar. Onların dalıp gittiği manzara yan yana yaşadıkları ama asla
onların hayatlarının kıyısından dahi geçemeyeceklerine inandıkları plaza
insanlarının, hayatları, davranışları. Boğaz'dan geçip giden gemiler gibi,
plazalara girip çıkan şık giyimli beyleri, hanımları izliyorlar. İstanbul'un
varoş semtlerinden hemen yanlarına kondurulan 'ultra lüks' semtlere bakmak
denizi izlemekten çok da farklı bir şey değil.
Onlar bulundukları semtin esas sahipleri olarak kendilerini görüyorlar.
İstanbul'da yolların henüz bugünkü düzeye gelmediği, etrafın çamur ve harap
olduğu yıllarda gelip konmuşlar, o zamanlar İstanbul bile sayılmayan bu
bölgelere. Esenler'de, Armutlu'da,
Maslak'ta, Halkalı'da, Gazi
Mahallesi'nde kendilerince bir hayat sürmeye başlamışlar. Kendi
içlerinde mutlu mesut yaşarken, birden, etraflarında yükselen inşaatlarla
çevrelerinin değiştiğini hissetmeye başlamışlar. Bu gökdelenler bir anlamda
geliri düşük, fakir semtin insanlarının hayatlarında yeni bir dönemecin de
işareti olmuş. Semtlerine yeni gelenler onlar için 'lüksü' simgeleyen çoğu zaman
'özenilesi hayatlar' yaşayan kimseler! Bahçeşehir'de, Ataşehir'de, Etiler'de,
Avrupa Konutları'nda, Halkalı'da, Maslak'ta yaşanan hayatlar çok yakınlarında
görünse de aslında çok uzaklarında. Varoşların etrafında lüks sitelerin
sahipleriyse onların hayatlarına dikkat kesilmek yerine mümkün mertebe onlarla
bir araya gelmeden yaşamaya özen gösteriyor. Fakat lüksün hemen yanı başında
yoksul hayat süren insanlar onların hayatlarına dikkat kesiliyor.
Ayhan Hayal, memleketinden göç edip İstanbul'a geldiğinden
beri Esenler'de oturuyor. Kıt kanaat geçindiğini fakat buna
rağmen hayatından memnun olduğunu söylüyor. Ama burunlarının dibindeki lüks
evleri de merak etmiyor değil. Bahçeşehir hemen yanı başında
ama bir o kadar da uzağında, zira bu semtten başını uzatacak cesareti yok. Bir
gün camide namaz kılarken Bahçeşehir'de oğlunu ziyarete gelen bir baba ile
karşılaştığını anlatıyor. Hayal, 'Karşılaştığım bey her sene bir ay oğlunda
kalmaya geliyormuş. Fakat oturdukları sitenin etrafında cami olmadığı için bizim
buradaki camiye gelmişti. Siteye giriş çıkışlarda sürekli güvenliğin
sorgulamasına maruz kaldığı için oğluna dahi gelmekten çekindiğini anlattı."
diyor.
Hikmet Zola da Maslak'taki son derece lüks
plazaların ortasında üç katlı bir gecekonduda oturuyor. Çayını almış kapının
önüne attığı eski bir koltukta etrafı izlerken rastlıyoruz ona. Önce konuşmaktan
çekiniyor fakat sonra tam karşısında duran dev plazalara bakarak orada yaşamanın
nasıl bir duygu olduğunu merak ettiğini anlatıyor. Her sabah işe gidip gelirken
gördüğü insanlarla kıyas kabul etmeyecek kadar uzak dünyalarda yaşadığını
söylüyor. İnsanların giyim-kuşamları onun en çok dikkatini çeken şey. 'Bize göre
çok lüks yaşıyorlar.' dediği insanları şanslı görüyor.
Mesut Suskun ise plazaların içini çok merak ettiğini
söylüyor. Fakat görmek istediği plazalara ancak bir temizlik işçisi olursa
girebileceğini, aksi takdirde bunun mümkün olmadığını düşünüyor. Samsun'dan
kalkıp İstanbul'a gelen, plazaların ortasında bir gecekonduda adeta köy hayatı
yaşayan, evinin yan tarafında ahırı bulunan Emine Demir, bu
hayatları uzaktan izlemenin kendisine yettiğini söylüyor. 'Zengin insanların
hayatları bize göre seyirlik bir şey.' diyen Demir, 'Ancak temizlik için
evlerine gittiğimizde o insanlarla yan yana geliyoruz.' diyor.
|
