|
azar gecesi otomobille Gümüldür’den Kuşadası’na doğru giderken hayatımdaki "en acı manzarayı" gördüğümü söyleyebilirim. Karşımdaki tepelerde gün doğarken oluşan kızıllığı çok görmüştüm ama gecenin o saatindeki kızıllığın bir tek anlamı vardı: Orman yangını!
Koca bir orman kül olmuş üzerimize yağıyordu. O kül yağmurunun içine girdiğimde düşündüğüm ilk şey Pompei oldu nedense. Vezüv patladığında da ilk işaret olarak böyle küller gelmiş olmalı Pompei’nin üzerine.
Dumanın ve rüzgárın taşıdığı küllerin arasında simsiyah olmuş çam ağaçları da vardı. Káğıt sanayicisi Mehmet Ali Molay ile konuştuklarımı hatırladım, o kavrulup simsiyah olmuş çam ağaçlarına bakarken:
Türkiye topraklarının yüzde 24’ü ormanlık alanlardan oluşuyor. 22 milyon hektar orman arazimiz var. Bu ormanlardan 4 milyon metreküp sanayi odunu, 16 milyon metreküp yakacak odun elde ediyoruz. Her yıl 20 milyon metreküp de yangınlarda kül olup gidiyor. Ormanlardan yılda 1 milyar dolar gelir elde edebiliyoruz.
Milli gelirinin yüzde 25’ini ormancılık faaliyetinden elde eden Finlandiya’nın da aşağı yukarı bizim kadar ormanı var: Toplam 26 milyon hektar. Finlandiya bu ormanlardan yılda 80 milyon metreküp sanayi odunu elde ediyor. Katma değerli orman ürünlerinden kazancı yılda 43 milyar dolar.
Aradaki farkı yaratan tek şey, iki ülkenin ormanlarını yönetme biçimi. Yıllardır ormanlarımızı yönettiğimiz sistemle elde edebildiğimiz sonuç bu. Aynı sistemde ısrar ederek daha farklı bir sonuç elde edebileceğimize inanan var mı?
Mehmet M. YILMAZ
|
