|
stanbul’dan havalanıp, göz açıp kapayıncaya Gaziantep’e indim… Abdullah Başkan gelmişti alana. Aldı beni Kahramanmaraş’a getirdi… Yarı yolda karnımı da doyurdu… Yıllar önce de gelmiştim. Abdullah gezdirmişti beni. Evleri, Kapalıçarşı’yı söyleşe söyleşe dolaşmıştık. Sonra, doğru kaleye… Sütçü İmam’ın topunun olduğu yere… Bu kez de öyle oldu…
Önce Mimarlar Odasında soluklandık bir çay içimi… Ardından hep birlikte, doğru kaleye… Çevremde yarı yaşımdan küçük genç mimarlar… Gözümün içine bakıyorlardı… Funda, şiirimden seçtiği bir dizeyi söylüyordu…
Akşam, ağaçlara saygılı bir kuruluşta koca bir masa düzenlenmişti. Önce yenildi içildi, sonra da ben konuştum. Onlara geçmişimizi özetledim saydamlarla kısacık… Tasarım ilkelerimi, bize dek gelmiş, çağdaş olabilmişlerden nasıl seçtiğimi anlattım, örnekler gösterdim.
Söylediklerine göre, Kahramanmaraş’ta bağımsız çalışan mimarların hemen hepsi katılmıştı toplantıya… Mimarlığa ilgi duyan öteki dallardan kişiler de… Vali de gelmişti. Gerçekten ilgiliydi… Onlara, belki Antalyalı genç mimarlara anlattığım gibi, eğer girersek, AB sürecinde durumlarının ne olacağını da anlatmalıydım.
Ama onlar geleceği öngörüp, yapabilecekleri konusunda düşünüp, buna göre bir izlenceyi uygulamaya başlamışlardı bile sanki…
Dört yıllık, uygulama alanından tümüyle kopuk, öğretim görevlisi yokluğunda yürütülen eğitim yetmiyordu. Bunu artık hepsi biliyordu… Hem de kendi yaşamlarından… Hani eskilerin dediği gibi deneyimleriyle saptanmış olarak…
Ben de diyordum ki öteden beri: Damdan düşenlere sorun! Kimi deneyimleri edinmiş olanları çağırın; gelsinler, anlatsınlar başlarından geçenleri… Her şeyi kendi sırtınızdan öğrenmeyin. Paylaşın eksikleri, artıkları… Çünkü, bu günkü durum sürerse, AB’ye girip girmemek bir yana, bir gün, dışardan gelen mimarların yanında “taşeron” olarak bile çalışamayacaksınız…
Ne diyor Bağdat kökenli, İngiliz olmağa çalışan Zaha Hadid? Hanımefendi Bağdatlı olduğunu çoktan unutmuş (öyle unutmuş ki orada ne olup bittiği artık onu ilgilendirmiyor bile), aşağılık duyguların içindekilerin çağrısına uyup, İstanbul’un bir köşesi için kahve falına benzer bir tasarım (?) yapmış da, bundan sonrasını Türk mimarlarıyla çalışacağız demiyor mu?
Dedim ya, Kahramanmaraşlı mimarlar başlamışlardı bile kimi izlencelere… Kimi mimarları çağırıp, deneylerini anlattırıyorlardı… İşte ben de bu izlenceden bir parçaydım.
Mimarlara şu dönemde çok iş düşüyor. Bunlardan en önemlisi, Anadolu kültür kazanının belgelerinin, yapıtlarının sorumlu bekçiliğini yapmak. Onları korumak… Koruma yolunda öncü olmak, örnek olmak… Hiç kuşkum yok, er ya da geç bu sorumluluğu taşımayı bilecekler…
Kahramanmaraş Mimarlar Odası Yönetim Kurulu üyeleri sağ olsunlar, var olsunlar. Bana çok güzel iki gün geçirttiler. Hele beni Gaziantep’ e dek uğurlamadılar mı? Hiç unutmayacağım! Hepsine sevgiler…
|
