İstanbul’u Sevmek, Türkiye’yi Sevmek...

BR>
1923 Devrimi’ni yapanların, bir iki duraksamadan sonra, 1930’ların dayattığı koşullarda “devletçi” bir inşa yolunda yürüdüklerini biliyoruz. O yöntemin kaybettikleri kazandıklarının yanında küçük kalır.

Asıl kaybettiklerimiz 1979’dadır: 1979’da, başka bir yola girilir.

Liberal denen bir doğrultuda, Turgut Özal, yolları ardına değin açar: Devletin sadece seyirci olduğu, bir furya dönemi; sırtını devlete dayamış kişilerin kalkınma devri. Üstelik, hem de Doğu’da, devlete bir fedakârlık dönemi açılmıştır; o da terk edilir: Hayvancılık ve tarım çöker. Geçmişte tek tük görülen Kürt göçü, bunun eseri Doğu’da yaygınlaşır.

Göç, başta İstanbul’adır...

İstanbul, kimliğini gitgide yitirir: Gitgide hantallaşan bir kentte çöküş görülür: Kurban bayramları bir hayvan boğazlamaya dönüşür; kentlileşemeyenler sayıca kente egemendir; İstanbul’da bir “imar faşizmi” başlar... İstanbul’da çözülme, bütün o bölgede açıktır. İstanbul’u sevme, aslında o kenti ayakta tutan bütün geleneklere de sahip olmayı gerektirmiyor mu?

Türkiye’de, Cumhuriyet Devrimi’ne sahip çıkma, İstanbul’da olup bitenlere de karşı çıkmayı çağırıyor. Türkiye’yi sevme ile İstanbul’u sevme iç içedir...

Hrant Dink’in katillerini ararken de öyledir...