Hoşçakal Alkazar!

BR>
Açılış Germinal’le yapıldı

- Ne hissettin Alkazar için o gün?

- Çok kötü görünmüştü gözüme. Çünkü daha çok insanı içeri sığdırabilmek için koltukları sökmüşlerdi ve ayakta müşteri alıyorlardı. Çok iyi para kazanan bir yerdi, taliplisi çoktu. Sanırım mal sahipleri de bizle anlaşmak istiyordu. Bir de yaşlanmışlardı, artık pornoculuk ağırlarına gidiyordu belki de. Sonra tadilatlar başladı.

- Ve sinema açılmaya hazır hale geldi. 28 Şubat 1994’te, yani kapanışından tam on altı yıl önce açıldı. Açılış filmini hatırlıyorum ben de...

- Émile Zola’nın romanından uyarlama bir film olan Germinal’di. Bir hafta sonra da Avrupa salonunu da Chaplin filmiyle açmıştık. Zonguldak’taki maden işçileri akın akın Germinal’i izlemeye geldi. Alkazar açıldığında bütün basın ve sanatçı camiasından çok büyük ilgi gördü. Herkes Beyoğlu’na böyle güzel bir mekân kazandırıldığı için sevindi.

- 90’larda sanat filmlerini rahat buluyor muydunuz? Türkiye’deki dağıtımcılar sanat filmleri alıyorlar mıydı yani?

- O zaman sinema salonları çok fazla değildi. Zaten estetik kaygıyla çekilmiş filmleri Türk firmalar zorunluluktan alıyordu. Yani bir popüler filmi alırken yanına 10 tane de böyle film alma şartı koşuyordu yabancı firmalar. Türk firmaların da işine geliyordu aslında çünkü popüler olanları kendi sinema salonlarında oynatıyor, diğerlerini de televizyona satıyorlardı. Biz bu anlamda çok şanslıydık o zamanlar. Hatta birçoğunun depolarına inerek film seçmiştik. Hatta komik bir anı geldi aklıma; Nagisa Oshima’nın Duygu İmparatorluğu bir film şirketinin deposunda duruyordu. “Bende bir seks filmi var bacı” diye bu filmi göstermişlerdi bana. Bir baktım filme, Oshima’nın filmi... Hemen “seve seve film programımıza alırız” dedim tabii. “Bacı sen bunu oynat başımın tacısın, sana yüzde 50 yerine yüzde 60 pay veririm” dedi.