|
rasmus yazım köşemden taştı. Yazım demekle ayıp mı ediyorum? Şöyle diyelim; Arkadaşlar Erasmus yazımız köşemizden taştı. Öncelikle "Madem asil listede değilsin, önümüzdeki yıl sınava bir kez daha gir ve asil listede yer al bakiyim!" diyerek kalplerini kırdığım ve buna rağmen bu teknik cehaletimi çok kibar bir şekilde düzeltip bana yazan tüm arkadaşlara teşekkür ederim.
Bu haftanın yazısını onlarla birlikte hazırladık ama dediğim gibi yazımız köşemize sığmadı. Bu nedenle hem sizin düşüncelerinizi daha doğru yansıtabileceğimiz hem de Ulusal Ajans'ın açıklamalarına yer verebileceğimiz bir haberi hazırlıyoruz.
Dilerseniz, bize hâlâ yazabilirsiniz. Ama lütfen yalnızca ne kadar üzgün olduğunuzu, hakkinizin nasıl da yendiğini anlatmayın. Bir sorun yaşandığını hepimiz biliyoruz; elinizi taşın altına sokun. Çözümler üzerinde düşünün, taraflar arasındaki iletişimin geliştirilebilmesi, yeni fonların oluşturulması gibi alanlarda fikirlerinizi paylaşın bizimle. Bakalım Ulusal Ajans'a sesimizi duyurabilecek miyiz?
Erasmus tartışmaları beni kendi öğrencilik yıllarıma götürdü. Çünkü, o yıllarda ben de bir öğrenci derneğinde üstelik "Değişim Koordinatörü" olarak çalışıp, yüzlerce öğrencinin değişim işlemlerini gerçekleştirmiştim.
8o'lerin sonlarıydı. Size yakınmış gibi görünebilir ama dünya ve Türkiye o yıllarda bambaşka bir düzlemdeydi. 12 Eylül'ün etkileri henüz yeni siliniyordu üzerimizden. Benimle aynı zamanlarda gençliklerini geçirmiş olanlar bunun ne demek olduğunu çok iyi bilirler; Nerdeyse hiçbir şeyimiz yoktu. Cesaretimizden ve yüreklerimizden başka.
Bir şeyler yapabilmeyi, bir yerlerde olabilmeyi her şeyden çok istiyorduk. Hem çok yürekli, hem çok ürkek, hem her şeyin doğrusunu bilen, hem hiçbir şeyden haberi olmayan, hem kendilerine söylenen her söze din gibi inanmaya hazır, hem de kendilerini özgür zanneden bir garip çocuklardık işte... Ve şimdikinden çok daha zor koşullarda kendimize bir gelecek hazırlamaya çalışıyorduk.
O günlerde öğrencilerin büyük bir bölümü otobüslerle seyahat ediyorlardı. Özellikle de stajları yakın ülkelerdeyse... Herkesin otobüs yolculuğu ayrı bir maceraydı. Günlerce gümrüklere takılanlar, otobüs yolda kalınca otostop çekerek yola devam edenler... Aşağıdaki de benim öyküm;
Otobüsle Macaristan'a gidiyordum. Bir öğrenci kongresine. Devlet memuru olan babam sayesinde edindiğim yeşil pasaportum tek ayrıcalığındı. Otobüs şoförümüz daha önce hiç yeşil pasaportla otobüste seyahat eden bir "bağyan" görmemişti. Üstelik 21 yaşında normal bir aile kızının nasıl olup ta bu çılgın yolculuğa çıkmış olabileceğini asla anlayamamıştı. Çünkü, Yugoslav sınırından Almanya'ya geçmeyi planlayanlar, Romanya ve Macaristan'a çuvallarca kaçak kot götürenler, ikiz ve vizesiz çocuklarını Danimarka'ya ulaştırmaya çalışan bir baba ve neredeyse hiçbir geçerli dili konuşamayan bir grup zencinin arasında galiba en normal yolcu bedim. Bu nedenle benim kamufle olmuş bir gazeteci olduğuma karar verdi.
Bütün yolculuk boyunca bana yolların çilelerini ve başka ülkelerde yaşamlar kurmaya çalışan kaçak yolcuların maceralarını anlattı. Yolculuğun sonunda nerdeyse her yolcudan kendi derdini anlatan bir mektup vardı elimde. "Git, çalıştığın gazetede bizi anlat!" dediler bana ve sarılarak helalleşerek ayrıldılar. O gün mümkün değildi ama 20 yıl sonra işte yazıyorum; Kaderlerini yollarda arayanlar belki de en cesur, en güçlü insanlardır. Hepsinin yolları açık olsun...
|
