Kyoto’ya İmza Var, İcraat Yok

br />
Korol Diker / Greenpeace İklim ve Enerji Kampanyası Sorumlusu

Dünyayı kirletmek siyasi bir tercih

Kyoto’nun 2012 yılına kadar Türkiye’ye bir yaptırımı olmayacak. Ancak ülkeler öyle ya da böyle Kopenhag’da yeni karbon salımı azaltım taahhütleri ve mekanizmalarla ilgili kararlar alacak. Türkiye’nin de belirlenecek olan taahhütlerini yerine getirebilmesi için 2012’ye kadar hiçbir şey yapmamak yerine şimdiden adımlar atması gerekiyor. Özellikle de Türkiye’nin son yıllarda karbon salımı artışıyla rekor kırdığını düşünürsek... Türkiye Kyoto’ya taraf olarak ve iklim felaketi ile mücadelede sorumluluğu olduğunu kabul ederek tabii ki belli dönüşümleri gerçekleştirecek. Ancak gerçekten etkin bir dönüşüm için fosil yakıtlara dayalı enerji politikalarımızı değiştirmemiz gerekiyor, çünkü salımlarımızın yüzde 75’i enerji kaynaklı. Çözüm Türkiye’nin derhal düşük karbon ekonomisine geçiş yapması. Bu dönüşümlerin ne kadar maliyetli olduğundan da bahsediliyor ancak İsveçli enerji şirketi Vattenfall’ın yaptırdığı araştırma bu yatırımların yüzde 40’ının negatif maliyetli olduğunu ortaya koyuyor. Aynı zamanda Greenpeace ve DLR’ın ortak çalışması olan “Enerji Devrimi Raporu” bu dönüşümle sırf yakıt maliyetlerinden 6 kat tasarruf sağlanabileceğini açıklıyor. Yani aslında kirli fosil yakıtlar ve nükleer ile dünyayı kirletmeye devam etmek siyasi bir tercih.

Greenpeace’in Türkiye’den beklentisi yüksek düzeyde gelişmekte olan ülkelerle birlikte 1990 seviyesine göre 2020 yılında artıştan yüzde 25 karbon salım indirimi gerçekleştirmesi. Bu oranda azaltım ile 2050 yılına gelindiğinde yüzde 1.1’e kadar düşmüş oluyoruz ki, bunu sadece enerji kaynaklı salımlarımızı düzenleyerek yapabiliyoruz. Diğer sektörlerden sağladığımız tasarruflarla da karbon salımımızı yüzde 25’in üzerinde indirebiliriz. Üstelik bunun karşılığında Türkiye fonlardan maddi destek alabilir. Ancak Kyoto içerisinde gelişmekte olan ülkeler için tanımlanmış fonlardan faydalanabilmemizin önünde ciddi bir engel daha var. Türkiye’nin sunduğu “1. Ulusal Bildirim Raporu”na, Birleşmiş Milletler İklim Değişikliği Konferansı şeffaf, tümel, karşılaştırılabilir, devamlı, tutarlı olmama ve kontrol mekanizmasının bulunmaması gibi eleştiriler getirdi. Türkiye eğer bu fonlardan faydalanmak istiyorsa mutlaka daha düzgün raporlandırmalar yapmalı.