Konutun Bilimsel Olmayan Kısa Hikayesi

SONUÇ

Doğa Tanrının, konut (şehirler) insanın dünyası. Mimarın gücü nerede bitiyor? Ne yapılabilir? Ne yapmıyor?
Örneğin 1930 veya 40'larda yoğun olarak Türk evleri röleveleri yapıldı, falanca yörenin evleri gibi tezler, kitaplar yazıldı, hala sokak desenleri veya resimleri dergilerde dolaşıyor, birkaç konferans da verildi... Konut tasarımına ne katıldı, ne değişti, ne gelişti? Mimarlar kendi başlarına geleceğin dünyasını düzenleyebilirler mi? Sanmıyorum. Bugünkü konut alıcısının alışkanlıklarının dışına çıkaramıyoruz. Onu mutlu edecek köklü bir öneriyi ona nasıl anlatacak ve doğruluğunu (uygulama ve kullanma öncesi) nasıl kanıtlayacağız? Her şeyden önce daha iyi bir öneriyi nasıl hazırlayacağız?

Evler büyüdükçe çabaları artan mimarlarımız küçüldükçe cephelerde kendilerini göstermeye çalışıyor, yüzleri bölüyor değişik renklere boyuyor, kah Türk Evi çağrışımı, kah postmodernin tüm denemelerinden yardım istiyor. Ne mekansal ne de biçimsel bir inanış görünmüyor ... Kocaman pencerelerle sokağı seyreden açgözlü yapılar... Taşranın özlemi olsa gerek.

Doğrusu konut üreten tüzel kuruluşlar (Toplu Konut, Emlak Bankası gibi) özel kuruluşlar (başta MESA ve on kadar diğeri) konut tasarımında, daha iyi bir şeyler yapmak için bir çaba göstermiş değiller: AMAÇ SATMAK!

Başarının ölçüsü: "Ne kadar üretiyorsun? Ne kadar satıyorsun?" Yöneticiler de kendilerini satmış oluyor. Her iki anlamda!