Kamu Zararı Var, Engelliler Kapı Dışarı

BR>
‘Özel hayatım yok’

Sadece engelliler için değil, onlara bakmakla yükümlü engelli yakınları için de derneğin kapanma ihtimali ‘ruhsal yıkım’ anlamına geliyor. Gençliğinden bu yana yürüme engeli olan Medine Erdoğan’ın bakıcılığını üstlenen abla Melahat Erdoğan yıllardır yaşadıklarını şöyle anlatıyor:

“Kardeşimin hayatımda olmadığı bir saniyem yok. Tüm hayatımı ona adadım. Kızım var, geçimimizi o sağlıyor. ‘Teyzem ne olur?’ diye düşündüğü için evlenmiyor. Benimse hiç özel hayatım yok. Bu dernek, hepimizi rahatlatmıştı. Senelerce depresyon tedavisi gördüm. Ama bu dernek benim bile sağlığımı yerine getirdi.”

‘Bir çocuğun elinden oyuncağını alırsınız ya...’

Derya ‘Burası benim ailem gibi’ derken Muhammet dernek vasıtasıyla iş sahibi olmuş.

32 yaşındaki Derya Avşar, engelini şiirler yazarak, takılar tasarlayarak kaldırıyor. İki şiir kitabı olan tekerlekli sandalye mahkûmu Avşar için de bu dernek, ‘umut’ demek:

“Bazen burada bu takıları yaparken,  tekerlekli sandalyeye bağlılığımı unutuyorum. Su içmeye kalkıp yürüyerek gidecekmişim gibi geliyor. 16 yaşımdan beri bu hastalıkla cebelleşiyorum. Annem ve babam olmadan yaşayamıyorum. Ama artık bu dernek de ailem gibi vazgeçilmez benim için. Bu derneği elimizden alırken bizleri dört duvar içine mahkûm kaderimize terk ettiklerinin bir göstergesi olarak kabul edilmelidir....”

28 yaşındaki kas hastası Muhammet Yavuz, yürüyebilen ‘şanslı’ kas hastalarından.. 1999 yılından beri derneğe neredeyse her gün gelip gitmiş. Bundan iki yıl önce de bir komünikasyon firmasında dernek vasıtasıyla iş sahibi olmuş. Yavuz, ‘ya dernek elimizden giderse’ ihtimalini şöyle değerlendiriyor: “Ufak bir çocuğun oyuncağını elinden alırsanız ne hisseder; biz de onu yaşarız. Burdaki dostluk bizi hayata bağladı. Nerede buluşabiliriz. Kafede mi, restoranda mı? Yine herkes için o ‘karanlık’ günler başlar.”