Centre Pompidou, Paris

Centre Georges Pompidou, 1977'de açıldı. Müzecilik konusunda, yeni bir evreyi de açmış oldu. Müze'nin toplumsal yaşantıdan kopuk bir nesneler topluluğu olmaktan, sürekli güncellenen bir mekan haline gelişinde önemli bir aşamayı temsil ediyor. "Pompidou", müze olmazdan önce Cumhurbaşkanı iken, 1969'da alınan kararla, genel müze çerçevesinin dışına taşacak bir müzenin yapılması kararlaştırılır. Bu çerçevenin dışındaki en mühim nokta ise, müzenin canlı, alacalı ve yaşayan bir merkez olmasıdır. Tarihi bir koleksiyonla meraklısına hitap etmek devri böylelikle geride kalacaktır. Müze, daha doğrusu Centre Georges Pompidou, kendini bir kültür merkezi olarak ifade etmektedir. Pompidou'nun, Pompidou'yu açma kararı, 68' olayları ve onu önceleyen işçi sınıfı hareketliliğine karşılık gelen ve biraz da bu hareketlenmelerin yatağını başkalaştırma çabası ile birlikte düşünülmelidir. Centre Georges Pompidou, gerçekten de, günde yirmi bini aşan ziyaretçi sayısıyla, Paris kültürel hayatında önemli bir yere sahip oluverdi. Öte yandan da, oldukça sağlam bir yapı olmasına rağmen, kısa süre içinde restorasyonu gerektirecek kadar yıprandı bu ziyaretçi bolluğu içerisinde. Aynı zamanda Pompidou, Renzo Piano ve Richard Rogers'ın birincilik ödülünü alarak, mimarlık camisında parladıkları yarışma oldu. Az bilinen de bir not eklenebilir. İkincilik ödülünü, şimdilerde ODTÜ Mimarlık Bölümü Başkanlığı yürüten Selahattin Önür almıştı. Archigram ütopyaları esintili yapının tek yüzeyinin geçirgen olmasının yanı sıra, tüm servis elemanları dışarı taşınmışlardır. Başka bir deyişle, oldukça büyük ve esnek mekanlara sahip, kendini ve işleyiş sistemini dışarı açmış, hiç bir şeyi gizlemeyen bir yapıdır Pompidou. Kırmızı renk, insan dolaşımını, yeşil sıvı; sarı, elektirik; mavi ise hava dolaşımını simgeler. 90.000 metrekare üzerine inşa edilmiş merkez; 371.000 kitabın bulunduğu bir halk kütüphanesi, Ulusal Modern Sanat Müzesi ve Endüstriyel Tasarım Merkezi, sürekli sergiler bölümü, Akustik ve Müzik Araştırma ve Koordinasyon Enstitüsü’nden oluşmaktadır. Müze'nin duvarlarının artık daha alçak olduğundan bahsedilebilir. Pompidou, modern sanatın kendini müzenin karşısında koyan anlayışına bağlı kalınarak yapılmış, ancak modern izleklerin artık iyiden iyide zayıfladığı bir dönemin ilk ipucudur. Müze, kendini güncelliği ve katalog dışı ürünleri kapsayacak şekilde genişletmiştir. Ya da, çağdaş sanat, müzenin sınırlarına girecek kadar uysallaşmıştır. Her halükarda, müze mimarisi, piyasa, sanat ve geniş bir izleyici toplamı içerisinde konumlanan bir programın esnekliğine ve geçirgenliğine ev sahipliği yapmaktadır artık.