1950’den Önce ve Sonra Yabancı Mimarlar

/P>

Korumacılık veya “Tabula Rasa”

Mimariyi korumacılık çırpınmalarına hapsetmek gerekmez. Doğa güzel ve acımasız... İnsanlar kendilerini korurken barbar olabiliyor... Mimarın işi yapı yapmak. Çevreye saygılı olmaktan öte, çevreye göre yapı yapmak. Soyut bir korumacılıkta mimar ancak yardımcı olmalı, işi olan “yapı”yı iyi yapmalıdır. Mimar doğada yapı yapmak için güzel yer arar. Sanki doğa, yapıları bekler ve ancak orada insanla buluşur... Olması gerekir, diye düşünürüm.
Şehir çevresinin, tarihi ve sanat niteliği olan yapıların korumacılığı da diğerine benzer. Yeni yapılar kendilerine yer açmak için eskileri yok etmek isterler. Terazinin kefesinde para var... Korunacakları iyi seçmek, iyi yaşatmak, korumacıların kültürel, saygıdeğer işi; mimar onun dostu ve yardımcısıdır. Ama mimarlık, yapı yapmaktır. Koruma, mimarinin önüne geçmemeli.

Korumacılara karşı yıkıcılar, dekonstrüktivistler... Her şeye yeni baştan başlamak isteyenler var. Gençler, dünya onlarla birlikte başlamasa da, onlarla birlikte yeni bir döneme girmesini isterler. Tabula Rasa, masanın üstünü temiz teslim almayı isterler. Sürekliliğin içinde olduklarını bilmek, başarılarının engellendiği duygusunu verir. Yapıcı veya yaratıcı bir yıkıcılık isterler...

Korumak isteğinin beraberinde getirdiği düşünceyi de korumak ile, olan varlığı ve düşüncesinden arındırılmış... Meydanı boş teslim almak koşullarının ayın iki ucu gibi birbirlerine yaklaştığını görürüz. İkisi de dayatmacı, üretici olmayan, yaşamın üreticiliğini engelleyen yaklaşımlardır.
Mimara üretim yakışır!..