İnönü'de Bir "Seramik Kampüsü"

"Öncelikle markayı konumlandırmalısınız ki, hitap edeceğiniz kitleye uygun üretim yapacak makine parkurunu belirleyebilesiniz. Makine parkurundan sonra ürün portföylerini oluşturacaksınız. Renk, desen seçimleri, üretim proses reçete çalışmaları, ar-ge ve ür-ge yatırımları ve sonunda ürüne ulaşacaksınız. Arkasında muazzam bir fiziki ve sosyal emeğin olduğu; dev bir kadro ile büyük bir beynin çalıştığı bir süreç bu".

Yatırım kararından sonra üzerinde eski bir seramik fabrikasının olduğu İnönü'ndeki arazide karar kılındığını aktaran Ece Ceylan Baba, devasa ölçülerdeki arazi için öncelikle masterplan ölçeğinde bir gelişim planı hazırlandığını, gerekli enerji ve altyapı girişimlerinde bulunulduğunu ve Sanayi Bakanlığı’nın teşvik süreçlerinin yönetildiğini söylüyor. Fabrikanın mimari projesi ile mekanik tasarımı ise kol kola yürütülmüş:

"Fabrika inşaatında, makine parkurunu aldığımız İtalyan tedarikçilerimizle kol kola yürüdük; çünkü fabrikanın yüksekliğinden tutun da, yapısal boyutlarına ve dizilişe kadar birçok önemli konu vardı. Bizim için üretimin kesintiye uğramaması, verimlilik önemliydi. Fabrikanın mimari tasarımıyla mekanik kısmını kol kola götürdük. Mimari tasarım, Seranit tasarım departmanı tarafından kurgulandı".

Türkiye’nin küreselleşmeyle birlikte bir yarışa sürüklendiğini ve tasarım kültürünün de biraz bu yarışa kurban edildiğine dikkat çeken Ece Ceylan Baba, sadece satış odaklı tasarımların, gününün trendlerini yansıtan yapıların öne çıktığı bir tasarım kültürü oluşmaya başladığını ifade ediyor; ancak fabrika yapılarını biraz bunun dışında tutuyor: "Çünkü endüstriyel anlamda olmazsa olmazları var. Örneğin bir yükseklik, genişlik öngörüsü var ve bunları aşabileceğiniz malzemeler de belli; yani çelik. Endüstri yapılarında kuralların daha tanımlı ve belli olduğunu söyleyebiliriz. Orada da bir ‘güç gösterisi’ olsa da, diğer tipolojilere göre daha az bir etkilenme olduğunu söyleyebiliriz".